Dichterskring Alkmaar
 
Wik Pijper

Wik Pijper

Spelen met woorden en fantaseren met plaatjes heeft zijn bijzondere aandacht. Wikswegen.nl is een blog waarop praatjes en plaatjes iedere dag opnieuw te vinden zijn. Een vorm van bezigheid die niet alleen groeit, maar ook nog eens boeit... hoewel anderen daar een andere mening over kunnen/mogen hebben.
Zie poëziebundels voor zijn Rafels licht gedicht.

BEWOGEN BEWEGING

het bewoog
      in mij
      beweegt het
      in mij
      begeeft het
uit mij

het huilt
      kleurt
die beweging
      bewoog mij

                                

DRAAIBAAR

Door steeds het leven
om te keren
blijft mijn herinnering
tot leven komen;

zo kan ik mijn toekomst
nu
reeds opgewekt
de rug toe keren


 
          

ONDERDAK

Geen moment
waarop ik
eenzaamheid
van de daken
schreeuw:

eenzaamheid
wordt
ieder moment
onderdak geboden

 

 
                                  

GLIMP

ik ben in staat
je aan te raken
toch
kan ik dit nu
niet

ik ben in staat
je aan te vullen
toch
mag ik dit nu
niet

ik ben in staat
nabijheid te ervaren
toch
wil ik dit nu
niet

ik ben in staat
om los te laten
toch
moet ik dit nu
wel

wil ik
uit mijn gevangen
ik

    

 

 
     

GELUK

Op de markt is
een grabbelton
een kind
graait in die
grabbelton tast
met kleine
vingertjes grove
vormen af, papier
wat kraakt en een
verdwaasde vlinder
klimt op de rug
van zijn jasje omhoog;
triomfantelijk steekt
het kind zijn hand
omhoog, de blauwe
lucht omhelst hem
terwijl de vlinder

zieltoogt

         

 

 
                                

DEMENS DEMENT

verankerd aan haar rolstoel
verpakt in vaal gelooid vel
brengt zij de klok
in vergetelheid rond

flitsen van gisteren
teisteren
momenten vandaag
haar hersencellen als
flakkerende
kaarsjes in de wind

objectief beschouwd
is zij slechts
een glimp
van wie zij was;
een tand'loos wezen
met een scheefgezakt gezicht

op haar eigen eiland
blijft contact
beperkt
tot het vluchtig moment
waarop anderen
haar in beweging brengen

versluierd heden
beneveld verleden
onaantastbaar wachtend,
onvermijdelijk

SAMEN WAREN

zou iets van mijn gevoel
gestorven zijn met jou
toen wij aan jouw doodsbed
je oogopslag het laatste contact
van deze aard' was net zo snel en
vluchtig

het besef dat
woorden in jouw oog vertolkt
de dag zo hemelsblauw een
maandag waarop de maan
zo stralend zo berustend
jij daar lag

woord'loos liet je
mij de woorden zeggen ik dacht
jij verstaat me terwijl je niets
anders te zeggen hebt dan dat jij
erbij bent ik bij jou ben blijf
en blijf nog even

wachten op de
dingen onuitgesproken zaken
reeds lang vergeten
zie ik jou zag ik jou en zagen
wij elkaar niet zoals wij
elkaar hadden kunnen zien

moeten zien
terwijl wij verder liepen
op een pad
totdat jij zei moest zeggen tot
hier en nu

ga ik alleen