Dick van Hoeve

Zeventiger en sinds de zestiger jaren teksten schrijvend,
waarvan sommigen kunnen worden gekenmerkt als gedichten.
(Nu al meer dan 55 jaar)
Publiceerde in zeventiger jaren van de vorige eeuw
in elke z.g. erkende bladen.
Daarna vanaf het begin betrokken bij de Dichterskring.
Waar hij zijn werk met medeleden en plubliek deelt.
Poëzie is het expressiemiddel dat hem (helaas) het beste ligt.
Schrijft in allerlei vormen; vooral vrije verzen; haiku en een zelfontwikkelde schijnsonetten.
Zijn werk heeft hij opgeslagen in een ladekast met katernen
(een aantal teksten die een geheel vormen, maar te klein in aantal om een bundel te zijn.) Thematisch samenhangende katernen vormen dan weer dichtdozen.
Thema’s in zijn werk die regelmatige terugkeren,
zitten in “groei” ordners. (ringbanden)
Bijna al zijn werk is “gratiz voor nix” digitaal beschikbaar.
(al zijn enkele bestanden soms te groot om in een keer te verzenden) via zijn Weggeverij de Geesthoeve
waarvan hij actuaris is.
Tegen kosten kunnen ook geprinte exemplaren worden
besteld en analoog worden toegezonden of bezorgd.

CURRICULUM FUTURUM

struikelend door
het fladderen
van ons denken
verken ik mijn lichaam

de helix van het bewustzijn
nestelde zich er
met als brandpunt
de vraag

wie ben ik

en wie ben ik
in de kluwen
van verbindingen
het brein van een ander

tussen de zich
voortdurend verdringende beelden
huizen we
in een camera obscura

probeer de schaduwspiegel
te blussen
die tracht
met een zwaluwstaart
te ankeren

want
we bevaren
een vloedgolf
van warmte en kou

speel mij er
toekomstmuziek toe
als tastbereik
van spinragzijden woorden

soms beklijft een flard
waarop het licht
is bevallen
als gedicht

DAGLICHT

vanaf een bank
aan de rand
van mijn dorp

kijk ik
naar smalle wolkenrepen

waartussen de zon
in kleuren vertrekt

ik kan water zien
branden
van de begroeide sloot

boven de boomsilhouetten
op het duin
is de dunne maansikkel
de andere horizon

eerst zal de wind
gaan liggen

voordat de avond
met geruisloze stemmen komt

de nacht
sterren strooit
in onze liefde

straks is dit een gedicht
morgen is er
soms een te veel
voor woorden

TIJ

in het licht
van de dag
heb ik de adem
op weg geholpen

in menselijke maat
is er geen tijd
voor alles

dat kan worden
beleefd

er zijn alleen
genoeg momenten

om van wat
beweging is
beleving te maken

zoals op dit strand
waar de horizon
blauwer wordt

de wind
bij de duinvoet
is gaan zitten
als een trouwe hond

terwijl de witte lijnen
van een dunne branding
naar elkaar toelopen

als dichtregels
die het steeds leger worden
van mijn brein vullen
als een kussen