DRAAIBAAR

Door steeds het leven
om te keren
blijft mijn herinnering
tot leven komen;

zo kan ik mijn toekomst
nu
reeds opgewekt
de rug toe keren

ONDERDAK

Geen moment
waarop ik
eenzaamheid
van de daken
schreeuw:

eenzaamheid
wordt
ieder moment
onderdak geboden

GLIMP

ik ben in staat
je aan te raken
toch
kan ik dit nu
niet

ik ben in staat
je aan te vullen
toch
mag ik dit nu
niet

ik ben in staat
nabijheid te ervaren
toch
wil ik dit nu
niet

ik ben in staat
om los te laten
toch
moet ik dit nu
wel

wil ik
uit mijn gevangen
ik

GELUK

Op de markt is
een grabbelton
een kind
graait in die
grabbelton tast
met kleine
vingertjes grove
vormen af, papier
wat kraakt en een
verdwaasde vlinder
klimt op de rug
van zijn jasje omhoog;
triomfantelijk steekt
het kind zijn hand
omhoog, de blauwe
lucht omhelst hem
terwijl de vlinder

zieltoogt

DEMENS DEMENT

verankerd aan haar rolstoel
verpakt in vaal gelooid vel
brengt zij de klok
in vergetelheid rond

flitsen van gisteren
teisteren
momenten vandaag
haar hersencellen als
flakkerende
kaarsjes in de wind

objectief beschouwd
is zij slechts
een glimp
van wie zij was;
een tand'loos wezen
met een scheefgezakt gezicht

op haar eigen eiland
blijft contact
beperkt
tot het vluchtig moment
waarop anderen
haar in beweging brengen

versluierd heden
beneveld verleden
onaantastbaar wachtend,
onvermijdelijk