Elbert Gonggrijp

Elbert Gonggrijp (Alkmaar 1965) kwam op 16-jarige leeftijd voor het eerst in aanraking met poëzie via de gedichten van Rutger Kopland. Hierin herkende hij zijn eigen toon, terwijl hij zelf nog nooit een gedicht had geschreven. Sindsdien is hij werkzaam als dichter. Zijn eerste gedichten hadden betrekking op zijn eigen emoties. Vanaf 1990 is zijn stijl meer op de waarneming gericht en minder op de innerlijke beleving. Nu schrijft hij zijn gedichten als beschouwer vanuit het wezen van de natuur, de mens, de liefde. Hij hoopt dat de lezer of toehoorder de eigen gevoelens via de zijne leert herkennen. In zijn huidige gedichten ‘schildert’ hij met woorden. Hij tracht het geheim van de wereld om hem heen te ontfutselen of juist in al haar schoonheid te bewaren. Een zoektocht die voor hem nooit op zal houden. Dagelijks schrijven is voor hem pure noodzaak, als ademen. Dichten als een soort van ‘wordt vervolgd’….

Zie ook zijn website http://www.natuurgedichten.blogspot.com/

Tijd

Er tijd overheen laten gaan – het oude met het nieuwe 
vergelijken – het perkament vergeeld de pen doen vergeten 
Boombladeren die gehavend de grond zullen benaderen, 
de rimpels in je gezicht – geen kind meer te zijn dan 
zijn schaduw eigen. 

Raakt verwelkt, vouwt bladzijden om, maakt ezelsoren, 
bloeit de laatste roos – tot je zwijgt, liggen gaat alsof je  
slaapt – nooit omgekeerd – tot het stopt en wat daarna.  
Ik beloof het je – niets gaat voorbij aan de tijd dan  
de toekomstige tijd.

Ik herken je, maar voorlopig, ik hou van je, maar tot dusver – 
jezelf gaan verlaten wanneer je sterfelijk bent gebleken –  
naderhand, het toeval eigen. Geef mij de woorden, praat  
met mij zolang ik leef. Het beeld het beeld te laten in al 
het voortvluchtige –  

Snoeppapiertje 

Wanneer lezen wij de verleden tijd, spellen haar karakter 
groener en jeugdiger van aard – ik had een snoeppapiertje 
nodig om het te kunnen doorzien, de gekleurde waarheid  
te arrangeren. Je ging niet weg, bent altijd jezelf gebleven.  
Of ik dit ooit zou beseffen. 

Hoe maak ik van een nieuw vroeger een oud idee, hoe 
deel ik haar huidige feiten in – wat wij zoal niet hebben  
verzonnen, voor waar hebben aangenomen. Ik hou van  
je, dat staat buiten kijf. Maar hoe had het geweest  
als het heden niet bestond,  

ik je nog had uit te vinden. Windstil zou het zijn en altijd 
zomers, maar zonder elkaar – had de tijd gerijpt, maar 
zonder veel heimwee. Brieven zou ik schrijven, maar 
naar iedereen – bloemen uitdelen, maar aan ieder 
mogelijke ander –  

Le temps perdu

Ik heb je gezocht en niet gevonden, je bent mij steeds meer 
begonnen te vergeten, er is weer zo’n voorzichtig proberen, 
de herinneringen op de tast. Zo zag liefde eruit nu ik je voor 
lief heb genomen – er gaat geen tijd verloren, we raken  
onszelf aan de tergende tijd kwijt. 

Vreugde, verdriet – ik zie wat ik zag, vind jouw wereld uit. Dit 
is geen poëzie, je leeft je dagelijkse memo’s, je vertwijfelde 
schema’s. Alsof je jouw dagen kon blijven ordenen. Ik moet 
je tegenspreken – hoe afwezig je wel niet geworden was,  
ik je steeds minder kon volgen. 

Ergens ben je, maar weet ik je niet gewis. Ik had van jouw 
vroege herfst weer een nieuwe lente willen maken, van  
een volledige man het voorlopige kind. Je in jezelf laten  
wonen, een oud huis met de ramen wijd open, 
een mogelijke plek voor altijd –  
 

Bibliografie:

Ruisende stilte (2003, uitverkocht)
Ontvreemd domein (2004, uitverkocht)
Zout (2005, uitverkocht)
Gebroken wit (2005, uitverkocht)
Voorbij elk kijken (2011, uitverkocht)
Bij benadering misschien dit (2018, uitverkocht)
In alle dingen (2020)
Nader belicht (samenwerkingsproject tussen Conny Lahnstein, Paper Artist en Elbert Gonggrijp, Gedichten 2021)
Hemelsbreed (2022)